Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ροδάκινο, ένα χωριό στα νότια του Ν. Ρεθύμνης. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει στην Καλαμάτα και διδάσκει στη Δευτεροβάθμια  Εκπαίδευση. Έχει συνεργαστεί με τοπικές εφημερίδες της Κρήτης, με την Εφημερίδα των Συντακτών και με την Ελευθεροτυπία. Σήμερα, κείμενά του δημοσιεύονται  σε διάφορες ηλεκτρονικές σελίδες και στον τοπικό τύπο της Μεσσηνίας. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Άπαρση (2018) και Βισταλόγκα (2019).

Οι μέρες της υπομονής

κύλησαν βασανιστικά

κι απ’ τ’ άσπρα σου χέρια

κόνεψαν στης μνήμης μου τα κάστρα.

Κι ήρθαν τα χρόνια

της σιωπής και της απουσίας σου

κι έφτασαν οι ώρες

των συγκρούσεων και των σεισμών

και μπήκε ο όξινος καιρός

που ρήμαζε τα πάντα.

Ο κόσμος ολόλυζε στα πεζοδρόμια

ζητώντας νερό,

μα οι χρησμοί διφορούμενοι

κι οι προφητείες αναρίθμητες.

Νύχτωνε,

όταν άναψε ξανά

η σπίθα που κούρνιαζε στα στήθη μου.

Κι έτσι σ’ ένα βράδυ

ταξίδεψα στους αιώνες που πέρασαν

περιμένοντάς σε.

Άπνοια

Το πιο κόκκινο φεγγάρι του αιώνα

αναφαίνεται απ’ το βουνό.

Μπροστά μου εφτά ακρωτήρια

λουσμένα στο φως.

Σε ποιο απ’ όλα ν’ ανθίζεις,

μικροκαμωμένο μου κρίνο;

Η επόμενη στάση σου,

ίσως, να ’ναι καλύτερη.

Να ’χει τουλάχιστον στέγαστρο

κι αλεξίσφαιρο τζάμι.

Να μην περνούν συναισθήματα

κι ανατρεπτικές ιδέες.

Αν ζούσε

ο μικρός Αϊλάν,

θα ’χε την ηλικία

της κόρης μου.

Θα ’παιρνε μαρκαδόρους

να ζωγραφίσει θάλασσες.

Θα ’φτιαχνε

χάρτινα καραβάκια

και στην υδρόγειο σφαίρα

θα σχεδίαζε ταξίδια.

Μα από τότε που πέτρωσε το σώμα του

στην ακτή Akyrlar της Αλικαρνασσού

με μαύρο χρώμα

στον ουρανό ζωγραφίζει

την ανθρώπινη ασπλαχνιά.

Ο Αϊλάν, με το κόκκινο μπλουζάκι

και το σκούρο μπλε παντελόνι.