Η Εύα Σταματοπούλου γεννήθηκε το 1976, από γονείς εκπαιδευτικούς, στην Αθήνα. Έχει ζήσει μεταξύ Αγρινίου, Λονδίνου, Στουτγάρδης, Αθήνας, Κέρκυρας και Καλαμάτας. Το 1993 αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και το 2002 από το Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ζει και εργάζεται ως ελεύθερα απασχολούμενη μεταφράστρια στη Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας. Το 2014 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή Της ψυχής μου αναλλοίωτο φως. Το 2017 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική της συλλογή Του ήλιου τ’ αφανέρωτα (κι όλα γύρω σου είναι φως). Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Μικρή Ανθολογία Μεσσήνιων ποιητών (2016). Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά (Βακχικόν, Fractalart). To 2013 βραβεύτηκε με το 3ο βραβείο ποίησης, με θέμα τη θάλασσα, από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Κελαινώ» στην Αθήνα.
ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΩ
Να θωρακιστώ
Να θωρακιστώ
Ψιθύρισε ξέπνοα
Τη στιγμή που σωριαζόταν
Καταγής
«Να τους προλάβω
Πριν με ξεγυμνώσουν
Να’ χω ντυθεί καλά».
Και γευόταν ήδη
Τη θανατερή κρυάδα του τσιμέντου στις γυμνές του πλάτες
«Να σταθώ μονάχος
Στα πόδια μου»
Το τακούνι τους μες στα δόντια του
«Δυνατά να αντισταθώ
Να θωρακιστώ»
Έγλυψε και άλλο αίμα
«Ποτέ δεν θα με νικήσουν
Ποτέ δεν θα με σβήσουν»
Και άλλο χώμα έφτυνε
Μα στη ματιά του έλαμψε για μια στιγμή
Το φεγγάρι
Και αποκοιμήθηκε μεμιάς
Θωρακισμένος
Στην αγκαλιά του ασημιού του.
De profundis/ Εκκαθαριστικόν
Κι αν μετουσιώσω
Τα της ψυχής μου σφάλματα
Τις αμαρτίες και όλο μου το κρίμα
Σε αραβουργήματα της πένας
Στίχους περίτεχνους και λυπητερούς
Ατμόσφαιρα αισθησιασμού και αμαρτίας
-μία τέχνη για την τέχνη-
- της μετάνοιας –
Θα βρω και καλλιτεχνικό άλλοθι
Για τους φόνους μου
(συγχωροχάρτι πάπυρους γλάρους)
Α ρε Όσκαρ
Να ’ξερες που θα φτάναμε…
Αχ η ζωή πώς γίνεται
Μίμησις εξαίσια και σπουδαία
Της τέχνης…