Γεννήθηκε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας to 1956. Έχει αποφοιτήσει από τον Τομέα Διοικητικής Επιστήμης της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Α.Τ.Ε.Ι Πειραιά (νυν Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής). Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως στέλεχος σε Ανώνυμες Εταιρείες και ως Διοικητικός Υπάλληλος στο Ε.Κ.Π.Α., απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2014. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.Έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία: Η Μεσσηνία μέσω των απογραφών πληθυσμού 1889-2001 (2006), Τα είκοσι τραγικά πρόσωπα της Ελληνικής Μυθολογίας σε έμμετρη ιστόρηση για παιδιά (2009), Έλληνες Ρομαντικοί ποιητές του 19ου αιώνα σε έμμετρη νεοελληνική μεταγραφή (2009), Άσμα Ασμάτων, το αποδιδόμενο στον Σολομώντα σε ομοιοκατάληκτη νεοελληνική μεταγραφή (2018), Τα Χαϊκού, Ποιήματα (2018), Ποιήματα σε μορφή χαϊκού και σε μορφή τάνκα (2019), Του έρωτα νυγμοί, ποιήματα (2019), Ελληνική Αρχαιότητα Ι, Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση, σε ομοιοκατάληκτη, ελεύθερη απόδοση και Αρχαία Ελληνική Ιστορία και Μυθολογία, σε ποιητική ιστόρηση (2021), Γυρεύοντας ομοιοκαταληξία…….Ποιήματα σε μορφή σονέτου και άλλα ομοιοκατάληκτα (2022).
E-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
F.B: Γιώργος Π. Μπεκιάρης

Ελληνική επαρχία (Σωτήριον έτος 2022)

Της απερήμωσης μοίρα τραγική

διαχέεται σ’ όλη την επαρχία

με μέθοδο, πέρα, απ’ τη λογική,

ξεγράφτηκε στου κράτους τα αρχεία,

η κάθε υπηρεσία τοπική,

παλιά, όπως τα μελανοδοχεία,

έκλεισε. Σε σύγκρουση μετωπική,

κι ακολουθεί δεινών αλληλουχία.

Απλής τοποθεσίας προοπτική,

θα μείνει στα χωριά. Αποτυχία!

Σ’ αχρείων κυβερνώντων πολιτική.

Θα’ ναι η εικόνα η μελλοντική,

σαν σε περιηγητών στα πανδοχεία,

που θα περνούν τυχαία από εκεί.

Ματαιότης

Για την «αθάνατη ψυχή», κανείς να μη μου πει.

Πλάτωνα είμαι με τον Αριστοτέλη.

Προς μετενσαρκώσεις, δεν τράβηξα κουπί,

αστείες ιστορίες είναι εν τέλει.

Κι όσοι παραδείσου ζητούν προοπτική

και στην ιδέα αυτή είναι δοσμένοι,

λιγάκι ας σταθούν επιφυλακτικοί,

«διαθεσιμότητα περιορισμένη».

Καθώς ο θάνατος, θα μας επισκεφτεί,

και του σώματός μας θα φανεί η ύλη,

κάποιου στη θάλασσα η τέφρα θα ριχτεί,

άλλου θα καίει δίπλα ένα καντήλι.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι χαθεί,

στου χρόνου έχουν την απεραντοσύνη,

ούτ’ ένας δεν υπάρχει να τους θυμηθεί,

στη παντοτινή θα πάνε λησμοσύνη.

Δες την τη νεότητα σαν μια εκδρομή,

«που στο έπακρο, πρέπει να την ζήσεις»

να χαίρεσαι με κάθε μία αφορμή,

των αρχαίων μας το δίδαξαν οι ρήσεις.

Της ύπαρξης, πρέπει να μας καθοδηγεί,

του μάταιου η διαδρομή, η ταχεία,

και αν ο «βίος ανεόρταστος» θα βγει,

δεν θα διαφέρει από την δυστυχία.