Ονομάζομαι Κορνηλία Καδόγλου. Ζω και εργάζομαι ως Βιολόγος στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Καλαμάτας. Η αγάπη μου για την επιστήμη με οδήγησε στην Βιολογία. Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Βιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος από το Τμήμα Βιολογίας Πατρών και προσφάτως υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα Ανώτατης Νοσηλευτικής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στην Τρίπολη. Το 2011 εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο Οι πινελιές της νιότης ενώ τον Αύγουστο του 2023 ακολούθησε και  η δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο Μόριμος, ο πένθιμος επισκέπτης του θέρους. Όντας μητέρα ενός μικρού αγοριού ισορροπώ στην κόψη του χρόνου τα όνειρα με τις σκέψεις μου.

Aπό την ποιητική συλλογή Πινελιές Νιότης (2011)

«Αναλαμπές»

Θα’ θελα να ανταμώσω ξανά το χαμόγελό σου σε όλη του

την έξαρση και ας γινόταν δροσοσταλίδα να το πιώ.

Μέθη που με κατακλύζει.

Κι όμως πολλές φορές λέω ότι υπάρχεις παντού,

στο ρόδισμα του ήλιου που ομορφαίνει

τις φυλλωσιές των δέντρων, στο φεγγάρι

που στολίζεται πάνω στην θάλασσα,

στο τρομαγμένο πέταγμα των γλάρων

δίπλα από τα γυάλινα πανιά των καϊκιών.

Έτσι δεν σε αναπολώ καθόλου

γιατί μπορώ να κουβαλάω παντού το άγγιγμά σου.

 «Απουσία»

Συνήθισα την απουσία σου σαν ένα παιδί που ξέρει πως

φεύγοντας το καλοκαίρι αποχωρίζεται την αρμύρα της

θάλασσας, σαν τις κοίτες των ποταμών που ξεραίνονται

σιγά – σιγά ωσάν πλησιάζει ο χειμώνας, σαν τις πηγές

που χάνουν τις μούσες τους.

Συνήθισα την απουσία σου σαν τα κλειστά

παραθυρόφυλλα των εξοχικών σπιτιών, σαν τα ζευγάρια

που φιλιούνται για τελευταία φορά στα πιο απόμερα

λιμάνια, σαν το ηλιοβασίλεμα που φεύγοντας χαμογελά

στο χλωμό φεγγάρι.

[…]

Από την ποιητική συλλογή Μόριμος ο πένθιμος επισκέπτης του θέρους (2023)

«Αντανάκλαση»

Μύρισε το χώμα απ’ την βροχή

μπόρα σάρωσε μνήμες

εικόνες φωνές οιμωγές

ξεπλύθηκαν όπως η αιθάλη

που επικάθισε στα ρούχα και το δέρμα μας

Κραυγές που σμίξανε με τις σταγόνες

χύθηκαν σε θάλασσες αρχέγονες

Έμειναν μόνο οι οσμές από καμένα σώματα

ψυχές που συναντήθηκαν

να λιώσουν από έρωτα

και τελικά να παραδοθούν

στην αιωνία θλίψη

Καρτερικά κοιτώ την ανεξιχνίαστη μορφή σου

που αποκρίνεται σαν κάτοπτρο

αφήνοντας πίσω μόνο

μια κενή αντανάκλαση

«Θάλασσα μου εσύ»

Μήτρα των παθών μούσα ποιητών

κλείσε μέσα σου τον πόνο

αυτών που περιμένουν στα λιμάνια,

τις άδειες αγκαλιές των κοριτσιών

και τις προσευχές των μανάδων

Μέρεψε τη νοσταλγία των καπεταναίων

και τη φουρτούνα του μυαλού

σαν σμίγεις τα δειλινά με τον ορίζοντα,

εκεί στην ασημένια γραμμή της τρέλας

άφησέ με να ελευθερώσω την κραυγή μου

[…]