Γεννήθηκε στα Γιάννενα όπου μεγάλωσε και τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Σπούδασε Ιατρική στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε αρχικά στην Παθολογία στη Θεσσαλονίκη και μετέπειτα στη Γαστρεντερολογία στην Αγγλία. Υπηρέτησε ως γιατρός της Αεροπορίας από το 1971 ως το 1994 οπότε και αποστρατεύτηκε ως Διευθυντής της Παθολογικής και Γαστρεντερολογικής Κλινικής του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας Αθηνών. Έκτοτε ζει και εργάζεται ως ιδιώτης γαστρεντερολόγος γιατρός στην Καλαμάτα. Ασχολείται με την ποίηση και γράφει ποιήματα από τα φοιτητικά του χρόνια. Μερικά απ’ αυτά έχουν δημοσιευτεί σε ηπειρωτικές και μακεδονικές εφημερίδες, σε αθηναϊκά και επαρχιακά λογοτεχνικά περιοδικά και σε ανθολογίες, ενώ έχει τιμηθεί με βραβείο και διάκριση στους Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης και στους Ποιητικούς Αγώνες της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Χαλκίδας αντίστοιχα. Δεν έχει εκδώσει ακόμη ποιητική συλλογή.
Αναμονή
Πάει καιρός απ’ την τελευταία
Μαρμαρυγή της φωνής μου.
Και μελαγχολώ την αναλγησία μου
Κι αναρωτιέμαι τις νύχτες μου
Γιατί τάχα τώρα τελευταία
Αφού είμ’ εδώ και περιμένω
Μ’ ανοιχτή γραμμή αναμονής
Αφού οδοφράγματα αγάπης
Ταξιδεύω στις λεωφόρους του κόσμου
Αφού ταχυδρόμησα άνεμους αισθημάτων
Και τις διόδους, τους δρόμους, τις πύλες
Της καρδιάς μου ξεκλείδωσα
Αφού τις τάφρους του εγωισμού
Επιχωμάτωσα
Και της ζήλειας τ’ αναχώματα
Ισοπέδωσα
Αφού είμ’ εδώ
Και ξέρω πως ξέρει
Και ξέρει πως ξέρω
Γιατί δεν έρχεται...
Αφού περιμένω...
Ανεπαισθήτως
Πώς μου ξεφεύγει ο καιρός
Πώς μου ξεφεύγει...
Πώς οι μέρες χάνονται στους μήνες
Οι μήνες ταξιδεύουν τα χρόνια
Τα έτη αποπλανούν τις δεκαετίες
Από πού να κρατηθώ
Έτσι που η στιγμή ξαφνικά
Γίνεται παρελθόν
Πώς να παρηγορηθώ
Σ’ αυτόν τον ανηλεή καλπασμό
Τον ορυμαγδό της απώλειας, ενώ
Φτιασιδώνω το κάθε πρωινό
Με νότες αισιοδοξίας
Ψιμυθιώνω τη μέρα μου
Με καθημερινότητα
Αφήνομαι στη συμπαντική τάξη
Περήφανος, ήσυχος, βέβαιος
Για το κάθε μεσημέρι
Για το κάθε σούρουπο
Πριονίζοντας το κλωνάρι του χρόνου μου...
Τόσο γλυκά οι ρυτίδες ανατέλλουν
Τόσο ανεπαίσθητα τα χιόνια πέφτουν
Που τα μαλλιά μου λες και
Καλωσορίζουν τους χειμώνες
Τόσο φιλικοί οι βοριάδες
Που σκορπίζουν τις μέρες μου
Τόσο φιλικοί... ανεπαίσθητοι...