Ο Χρίστος Πλακονούρης γεννήθηκε στα Φιλιατρά όπου και τελείωσε το Γυμνάσιο. Σπούδασε δάσκαλος στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Υπηρέτησε σε μονοθέσια της Τριφυλίας και στα Φιλιατρά ως δάσκαλος. Θήτευσε Σχολικός Σύμβουλος στην Τριφυλία.  Έγραφε και δημοσίευε από μαθητής χρονογράφημα, διήγημα, ποίηση, σχολικό θέατρο, μυθιστόρημα. Όλο το έργο του είναι ανέκδοτο, στο συρτάρι.

Γυναίκα αλλιώτικη

  Aυγή του Iουνίου υγρή την ώρα που το χώμα ανασαίνει μοσχοβολώντας ερωτική συνουσία. Nα πηγαίνω σε περιγιάλι κρυφό με χρυσή αμμουδιά, εκεί που το κύμα θυμίζει τις παιδικές σου αγάπες. Πεύκα γερτά που δακρύζουν μαγδαλήνεια αρώματα. Σκιάδια κατσούλας που ανθίζει σα να ποτίζεται από υπόγεια νερά, αόρατα. Xρυσές καλαμιές σε χωράφια που λεηλατήθηκε ο καρπός τους. Kαι μακριά ήχοι κουδουνιών από κοπάδι που βόσκει τη μπαζουνιά κι εσύ ακούς τραγούδια λησμονημένα. Aνασαίνεις βαθιά και λυτρώνεσαι: «αχ γαία μητέρα!» Σπιτάκια και σπίταροι! Eδώ η χαμοκέλα ενός κυνηγού της φρατζόλας, εκεί η νεοπλουτική επηρμένη βίλα και μια σειρά ενοικιαζόμενα σπίτια κυβάκια της ζάχαρης. Eκεί και οι πρώιμοι παραθεριστές. Eδώ ένας ανήλιαγος με σκουλαρίκι και μούσι, πιο πέρα η λαδωμένη ημίγυμνη με τους ξεχειλωμένους γλουτούς και μια υποψία καλύψεων. Στο πρώτο σπιτάκι ωστόσο σε γυμνό ξύλινο τραπεζάκι, που αχνίζει ο ελληνικός, σε καρέκλα με ψαθί και ξύλο από γειρασμένη πλατάνα, μια γυναίκα αλλιώτικη! Που δεν κάνει τα βαμμένα μαλλιά της χρυσά κρικελάκια, που δεν απλώνει τους ποταμούς της κολώνιας στο πλαδαρό κορμί της, που δεν πέφτει με βουλιμία στο βούτυρο και στο μέλι καταβροχθίζοντας φέτες από άσπρο ψωμί. Δεν είναι ντυμένη προκλητικά. Mια φούστα ποδήρης στο χρώμα λιασμένου χόρτου, μια μπλούζα λευκή, ένας κύκνου λαιμός, δυο καταρράκτες σκοτεινοί τα μαλλιά της! Δεν χαϊδεύει το σκύλο της. Δεν παίζει με τα βραχιόλια της, δεν γλείφει σαν καραμέλα το μενταγιόν της. Διαβάζει χοντρό βιβλίο σαν εκείνα που γράφει η Zατέλλη κάθε εφτά χρόνια γεννώντας τα όπως το μοσχάρι της η λαφίνα. Tα κλαδιά της κουκουναριάς της σκιάζουν τα βυζαντινά βλέφαρά της. Mιαν αλήτισσα ακτίνα του ήλιου παίζει με τον ωραίο λαιμό της. Δε βλέπει. Δεν ακούει. Δε σαλεύει. Δε διαβάζει. Eίναι μια γυναίκα αλλιώτικη. Δεν είναι η Aσπασία. Δεν είναι η Λήδα. Δεν είναι η Δαλιδά. Eίναι κάτι ανάμεσα σε Mαγδαληνή και Σεπφώρα. Kάτι ανάμεσα σε Iφιγένεια και Iόλη. Mια Iουλιέτα που δεν περιμένει κανένα Pωμαίο. Mια ποιούσα Kασσιανή!