Γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1925, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες χωρίς να λάβει πτυχίο. Ίδρυσε στην επαρχία και στην Αθήνα δύο πολιτιστικούς συλλόγους με πλούσια κοινωνική και πνευματική δράση στη μακρόχρονη πορεία τους. Παράλληλα ίδρυσε το περιοδικό Τριφυλιακή Εστία, το οποίο και διηύθυνε επί 10 χρόνια.  Διετέλεσε πρόεδρος σε δύο πολιτιστικούς συλλόγους, πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου στην ιδιαίτερη πατρίδα του.Έχει γράψει αρκετά βιβλία (συνθέσεις, αφηγήματα, οδοιπορικά, εργοβιογραφίες, ποίηση). Απεβίωσε το 2007.

Μ’ έναν αετό της Πίνδου

[...] Αποφασίσαμε ένα πρωί, αργά, να πάμε για κυνήγι πέρα κατά τα λιβάδια, προς την Τσούργιακα. Πήραμε το δρόμο της Τούντας. Σε μια στροφή του χωματόδρομου εγώ τράβηξα αριστερά και τα παιδιά ίσια κάτω. Δεν πέρασε πολύ ώρα κι άκουσα δυο μπαταριές σίγουρα απ’ τον μικρό. Σε λίγο άλλες δυο. Εγώ τίποτα. Όμως σε μια στιγμή που κατέβαινα μια πλαγιά με πυξάρια κι αραιά πεύκα άκουσα από πάνω μου να περνούν με βουή ένα σύννεφο πέρδικες. Θα ‘ταν καμιά δεκαπενταριά. Βγήκα σ’ έν’ αγνάντιο και τις έβλεπα. Έπεσαν σε χίλια μέτρα περίπου μπροστά, σ’ έν’ ανοιχτό ξερότοπο με σκίνα και πυξάρια. Πήρα το λάκο δεξιά και βγήκα σε διακόσια μέτρα μπροστά τους. Γύρισα προφυλακτικά από άλλο λάκκο κι έφτασα δίπλα τους στα 80-100 μέτρα. Σηκώθηκα ορθός και βάδιζα καταπάνω τους με το δάχτυλο στη σκανδάλη - έτοιμος για να τους ρίξω στο φτερό. Προχώρησα ίσια στα πηξάρια. Έφτασα στο μέρος που είχαν πέσει. Περπάτησα γύρω, φώναξα, πέταξα πέτρες, τίποτα. Κι όμως δεν είχαν φύγει. Ήταν εκεί. «Άλλο τούτο» συλλογίστηκα. «Δεν ξέρω... είναι μυστήριο...». Βγήκα προς τα έξω. Ένα μαύρο πράμα, στρογγυλό, έπεφτε απ’ τον ουρανό λίγο μπροστά, μέσα στη διπλανή χαραδρούλα. «Παράξενο. Θα πάω να δω. Άλλο τούτο», ξαναείπα. Όταν έφτασα στην άκρη του γήλοφου ένα τεράστιο πουλί σηκώνονταν αργά προς τον ουρανό. Ανέβαινε σχεδόν πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ασυναίστητα σήκωσα το όπλο. Δε σκέφτηκα τίποτα. [...]