Η Αντωνία Παυλάκου γεννήθηκε στην Καλαμάτα όπου μεγάλωσε και τελείωσε τις σχολικές της σπουδές. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γνωρίζει καλά Αγγλικά και Γαλλικά. Από το 2007 είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων και από παλιότερα του Συνδέσμου Φιλολόγων Μεσσηνίας, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων και του Ελληνογαλλικού Συλλόγου Μεσσηνίας, εργαζόμενη μέσω αυτών για την προώθηση του Πολιτισμού. Ανήκε στη συντακτική ομάδα του μεσσηνιακού λογοτεχνικού περιοδικού Έκφραση και μετείχε συγγραφικά σ’ αυτό με κείμενά της. Ασχολείται με τη διόρθωση και την επιμέλεια κειμένων, τη βιβλιοκριτική και τη βιβλιοπαρουσίαση. Κριτικές της για ποιητές και πεζογράφους έχουν φιλοξενηθεί στις μεσσηνιακές εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο, ενώ το σύνολο του έργου αυτού παραμένει ανέκδοτο. Τα τελευταία χρόνια γράφει λογοτεχνικά κείμενα πεζού λόγου, μερικά από τα οποία έχουν αναρτηθεί μόνο σε ηλεκτρονικά περιοδικά και δεν έχουν εκδοθεί.

Το όνειρο

Τα όνειρα δεν της άρεσαν ποτέ. Όχι βέβαια, εκείνα που τα λέμε σχέδια για το μέλλον. Τέτοια έκανε πολλά, αμέτρητα. Αν έπεφταν πάνω στις σελίδες των βιβλίων της, θα είχαν αλλάξει τις μαύρες κουκκίδες, θα τις είχαν εξαφανίσει και θα τις είχαν γεμίσει με πολύχρωμες ιστορίες. Σ’ εκείνα τα παιχνιδίσματα του νου φανταζόταν τον εαυτό της στο μέλλον σ’ ένα ρόλο τόσο σημαντικό γι’ αυτήν. Πάντα το μυαλό της άφηνε πίσω την καριέρα, την επαγγελματική καταξίωση - τα ήθελε βέβαια κι αυτά - και στα μάτια της σφήνωσε η εικόνα της μ’ ένα παιδάκι στην αγκαλιά, ενώ στη μύτη της ένιωθε τη μυρωδάτη αθωότητα του παιδικού δέρματος.  Τα άλλα όνειρα, οι σκιές της νύχτας όμως την ενοχλούσαν. Πιο πολύ όμως την ενοχλούσαν όλες οι ανόητες και ατέρμονες συζητήσεις για την ερμηνεία τους. Βαριεστημάρα και εκνευρισμός την κυρίευαν, όταν τύχαινε ν’ ακούει τους ηλικιωμένους γονείς της - ανθρώπους με ορθολογιστική σκέψη στα νιάτα τους - να μιλούν γι’ αυτά, τώρα στα πίσω της ζωής τους. […]