Η Καίτη Καγκαράκη γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Οι γονείς της ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και λόγω των μεταθέσεών τους φοίτησε σε πολλά Δημοτικά και Γυμνάσια της Μεσσηνίας. Έχει τελειώσει το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου και τη Νομική Σχολή Αθηνών. Έχει ασχοληθεί με τη Μακέτα Σχεδίου Λαϊκής Τέχνης που δίδαξε στη Χ.Α.Ν. Αθηνών με πολλές σχετικές εκθέσεις έργων της. Στη Λογοτεχνία εμφανίστηκε επίσημα τα τελευταία χρόνια, με την ποιητική συλλογή Σπασμένος Καθρέφτης, της οποίας φέρει την ευθύνη και του εξωφύλλου. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές Δρόμοι που πέταξαν (2009), Η Σιωπή των Αντίλαλων , ΕΔΕΜ, (2011) …της Αγάπης (2015), το βιωματικό πεζογράφημα Εν Μεσσήνη τη… και το μυθιστόρημα-ψυχογράφημα Πάψε να μου λες πως είμαι όμορφη (2010). Συνολικά τιμήθηκε με 12 βραβεία και 4 μετάλλια. Έχουν μελοποιηθεί στίχοι της, που ακούστηκαν στο θέατρο του Κάστρου Καλαμάτας και τη Λυρική Σκηνή Αθηνών. Έργα της συναντάμε σε διάφορες Λογοτεχνικές συλλογές. Είναι μέλος σε πολλούς σχετικούς συλλόγους της Μεσσηνίας και της Αθήνας. Το έργο της φιλοξενείται τακτικά στις εφημερίδες Πάμισος, Η Μεσσήνη, Κελαινώ, Πειραματικό Μουσείο Λογοτεχνίας, Δικηγορικός Λόγος και στο περιοδικό της Unesco Τέχνης, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος της οποίας είναι ενεργό μέλος. Με την Unesco έχει λάβει μέρος σε πολλές λογοτεχνικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, έλαβε μέρος σε Παγκόσμια Λογοτεχνικά Συνέδρια στην Αταλάντη και στη Βουλγαρία, με ανάλογες διακρίσεις. Οι πιο πρόσφατες βραβεύσεις της έγιναν στο τέλος του 2013, όπου τιμήθηκε με το 1ο Πανελλήνιο βραβείο και μετάλλιο ποίησης από την Unesco, με το ποίημα «Ελπίδα» και το Μάρτιο του 2014 από την Παμεσσηνιακή Ένωση Αθηνών για το σύνολο του έργου της.
Καλαμάτα
Πατρίδα εσύ, μήτρα Πανάρχαια,
ήρωες και θεοί σ’ αγάπησαν…
Όταν γαλάζια πνοή
απ' τον Ταΰγετο κατεβαίνει
χρυσίζουν τα φύλλα της Ελιάς,
λικνίζονται τα κλαδιά της
και φως τις κορυφές αγγίζει.
Κρατάω στην παλάμη μου το σώμα σου.
Χώμα ζεστό, εύφορο.
Το ποτάμι μας, ρέει μέσα μου.
Περπατάω και μαζί σου ενώνομαι.
Βλέπω στο Κάστρο την Ιζαμπώ να με καλεί.
Την Πολυδούρη, υπέρτατη σοφία,
με σθένος ανδρικό ν’ αντιστέκεται…