Η Κατερίνα Γυφτάκη-Μπεκ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα, όπου και ζει μόνιμα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Λογοτεχνία στην Αγγλία και μιλάει καλά Γερμανικά. Για 12 χρόνια δίδαξε την Αγγλική Γλώσσα, ενώ παράλληλα έγραφε ιστορίες και θεατρικά έργα για παιδιά. Το 2003 διακόπτει την διδασκαλία και ασχολείται αποκλειστικά με το παραμύθι και την συγγραφή. Από το 2007 έως το 2011 παρακολουθεί σεμινάρια αφήγησης παραμυθιού στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τις τοπικές εφημερίδες ως δημοσιογράφος με άρθρα κοινωνικού περιεχομένου, με το περιοδικό «Φλας» Μεσσηνίας και με την ΕΡΑ 2 Καλαμάτας ως παραγωγός λόγου. Επίσης έχει συνεργαστεί με την Αγγλική Τηλεόραση, Channel 4, ως υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων. Έχει αφηγηθεί παραμύθια για μεγάλους και μικρούς στην Αθήνα, Τζιά, Άργος, Καλάβρυτα, στην Καλαμάτα και σε πολλά χωριά της Μεσσηνίας και της Μάνης, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια αφηγείται και στο CostaNavarino, στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Τα παραμύθια που αφηγείται είναι από όλον τον κόσμο. Οι αφηγήσεις γίνονται σε Νηπιαγωγεία, Σχολεία, Δημοτικά και Γυμνάσια, Μουσεία, προαύλια εκκλησιών και άλλους, κατάλληλους, χώρους. Κάνει ακόμα εξειδικευμένες αφηγήσεις για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα ανέκδοτα θεατρικά της έργα: Χιονάτη και Κόκκινη Κλωστή δεμένη στ’ όνειρό σου τυλιγμένη έχουν παιχθεί στην Καλαμάτα από τον Θεατρικό Σύλλογο «Σκηνή». Το 2003 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της «Μαγικές Ιστορίες της Φωτιάς», η οποία είναι βασισμένη στους Ινδιάνικους μύθους. Το 2009 κυκλοφόρησε το βιβλίο Ιστορίες του Ανέμου και το2013 το μυθιστόρημά της Αργκάνταελ, εμπνευσμένο από τους Κέλτικους μύθους.
Η διαμαντένια καρφίτσα
[…] Έτσι, η μουσική ξεκίνησε εύθυμη και η Οντίν βρέθηκε δίχως να το καταλάβει στην αγκαλιά του παράξενου νέου άντρα. Ένιωσε τα γκρίζα μάτια του να βυθίζονται στα δικά της. Και τότε, εκεί στη μέση του χορού, με τον άνεμο να λυσσομανάει έξω από τον πύργο, τη μουσική από τα βιολιά και τα χειροκροτήματα των καλεσμένων της να συνεπαίρνουν το μυαλό της, κατάλαβε ότι της είχε μόλις συμβεί κάτι εκπληκτικό. Είχε αγαπήσει τον Ατρέγιου περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο στη ζωή της, έτσι, απλά και μόνο για τον τρόπο που είχε αγγίξει τα μαλλιά της πριν λίγο. Νόμισε πως θα έχανε τις αισθήσεις της, όταν άξαφνα εκείνος της είπε «Οντίν, ξέχασε αυτόν το χορό. Μόνο κακό θα σου κάνει αν συνεχίσεις να τον θυμάσαι. Τώρα θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς ποτέ. Πες πως δεν με συνάντησες, αλλιώς δεν θα είσαι ευτυχισμένη».