Ο Νικόλαος Βρυώνης γεννήθηκε στην Καλαμάτα,όπου και περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπηρέτησε στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας ως ανώτερο διοικητικό στέλεχος. Συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του Δ/ντού Α΄. Ως υπάλληλος μετεκπαιδεύτηκε στη Μ. Βρετανία και στη Σκωτία με υποτροφία του ΟΗΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, αντίστοιχα. Εκπροσώπησε το Υπουργείο πολλές φορές σε διάφορα Συνέδρια και Σεμινάρια και αποστολές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Χρημάτισε Πρόεδρος διαφόρων Ιδρυμάτων, υπαγομένων στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Υγείας-Πρόνοιας, όπως του Εθνικού Ιδρύματος Προστασίας Κωφών, από το 1994 έως το 1998. Τα τελευταία 17 χρόνια δραστηριοποιείται ως Πρόεδρος του Επιμορφωτικού - Πολιτιστικού Συλλόγου Ηρακλείου Αττικής, που λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1956 και ασχολείται με διάφορα θέματα και δραστηριότητες ιστορικού και πολιτιστικού περιεχομένου. Έχει γράψει τα εξής βιβλία ιστορικού περιεχομένου: Ο Πασάς Ομέρ Βρυώνης (2003), Γρηγόριος Δικαίος – Παπαφλέσσας (2004), Ο Πόντος των Ελλήνων (2005), Ιλλυριοί - Αρβανίτες-Αλβανοί και η σχέση τους με τους Έλληνες (2008), Μέγας Αλέξανδρος, ο άνθρωπος, ο Βασιλιάς, ο Στρατηλάτης (2011).
Χαμένες αλλά ποτέ λησμονημένες πατρίδες… Αντιδράσεις κατά των προσφύγων
Δραματική συνέπεια της Μικρασιατικής καταστροφής ήταν και η υποχρεωτική ανταλλαγή των μουσουλμανικών πληθυσμών της Ελλάδας με τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μ. Ασίας και του Πόντου.Τότε το επίσημο κράτος, η Ελληνική Πολιτεία, παρά την φτώχεια που είχε και τα φοβερά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, μετά από 10 σχεδόν χρόνια συνεχών πολέμων, άνοιξε την αγκαλιά της σαν στοργική μάνα να δεχθεί και να ζεστάνει το 1,5 περίπου εκατομ. πρόσφυγες - ξενιτεμένα παιδιά της, που έφθασαν στην μητέρα-πατρίδα για σωτηρία, ύστερα από απερίγραπτα δεινά και ταλαιπωρίες, σωστά ψυχικά και σωματικά ράκη, αφού πρώτα έχασαν την γη των προγόνων τους, την πατρίδα τους, αγαπημένα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και όλα τα υπάρχοντά τους! Ατυχώς, τα καραβοτσακισμένα και δύσμοιρα αδέλφια μας από την Ιωνία και τον Πόντο, τα οποία ζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα πριν ή μετά την μεγάλη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν έγιναν δεκτά απ’ όλους και παντού με ανοικτές αγκάλες! Πολλοί μικρόψυχοι και ανόητοι γηγενείς έβλεπαν τους πρόσφυγες ως επικίνδυνους ανταγωνιστές στις δουλειές τους και στις επιχειρήσεις τους. Φοβόντουσαν την ανωτερότητά τους, τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους σε πολλούς τομείς της οικονομίας.