Η Βούλα Αργυροπούλου γεννήθηκε στο Ναύπλιο, αλλά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με το μάρκετιγκ και ειδικότερα με την έρευνα αγοράς και τη διαφήμιση. Έχει γράψει και εκδώσει τα μυθιστορήματα ...Ήταν ένα πιτσιρίκι (1991), Αχ, μωρέ πατρίδα (1992), Ο βαρκάρης και τ’ απόνερα (2012), Το ψέμα της νηνεμίας (2015) και τον μονόλογο Οδός Τρυφωνίτσα (2014)

Το ψέμα της νηνεμίας

[...] Όντως φοβόμουν. Και φοβόμουν ακόμη περισσότερο που έβλεπα ότι είχε βάλει συνεργό και μες στο σπίτι. Την Ινέζ. Άρχισα να σκέφτομαι αν έπρεπε να το πω στον Πωλ. Προς ώρας έπρεπε να έχω γεμάτο το σπίτι με ανθρώπους, να μη μένω μόνη τα πρωινά. […] Δεν έπρεπε, όμως, να δείξω ότι κατάλαβα τη συμμαχία. Έπρεπε να το παίξω χαζή προς ώρας. Αυτό με βόλευε. Έτσι έπρεπε να πείσω τον εγωισμό μου που είχε επαναστατήσει. Του εξήγησα, όμως, ότι είχα περισσότερα καλά να τον θρέψω απ’ ό.τι κακά. Είχα τον Πωλ που ήξερα ότι με αγάπαγε και με χρειαζόταν. Αχτύπητο δίδυμο αυτή η συνταγή. Στα συν, είχα ακόμη την άνεση της ζωής στην Αμερική. Καλά σχολεία για τα παιδιά μου, οικονομική ευμάρεια και ελευθερία να κάνω πολλά πράγματα. Εδώ στην Αμερική υπάρχει χώρος για όλους, αρκεί να το θέλεις. Κι εγώ το ήθελα και δεν επρόκειτο να μου μπει εμπόδιο κανείς. Η ζυγαριά έγερνε προς τα θετικά. Γύρισα κι εγώ την πλάτη μου στα αρνητικά, αποφασισμένη να πορευτώ επιτυχώς τη ζωή που μου έλαχε δίπλα στον Πωλ. Αραξοβόλι. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, τούτη η λέξη μού ήρθε στο νου. Αθάνατη ελληνική γλώσσα που έχει λέξη, κατά λέξη, για κάθε απόχρωση συναισθημάτων. Όντως αραξοβόλι ήταν για μένα ο Πωλ σε τούτη τη φάση της ζωής μου και δεν επρόκειτο να με βγάλει στο πέλαγος κανένας Λαιστρυγόνας, κανένας Κύκλωπας. Δεν πά’ να ήταν και ο γιος της χοντρής.Με τούτη την απόφαση στο μυαλό ρίχτηκα με τα μούτρα στη Μυθολογία του Ρισπέν και της έδωσα και κατάλαβε. Και τα εξώφυλλα έφαγα. Όντως το βιβλίο είναι φυγή. Αρκεί μόνο να μη μένεις στη φυγή, αλλά να ξαναγυρνάς πίσω στην πραγματικότητα πλουσιότερος από γνώσεις, εμπειρίες και ξεκούραση. Να ξαναγυρνάς ανανεωμένος. Κι εγώ αυτήν τη συνταγή την είχα εφαρμόσει από πάντα στη σχέση μου με το βιβλίο. Είτε ήταν ένα βιβλίο σκέτης φυγής όπως π.χ. το μυθιστόρημα που κρατούσε όσο κρατούσαν οι σελίδες του, είτε επρόκειτο για reference book όπως π.χ. είναι οι εγκυκλοπαίδειες, τα λεξικά, η μυθολογία, που ανατρέχεις κάθε φορά που έχεις ανάγκη για κάτι. […] Μεγάλη η κουβέντα για τη φιλία και τα βιβλία. Ξεστράτισε για τα καλά η σκέψη μου τούτες τις δύσκολες στιγμές, αλλά γύρισε δυνατότερη στο σήμερα. Γι’ αυτό λέω, δόξα τω Θεώ που τούτο το μυαλό ξέρει πολλές στράτες για να βρει νερό να πιει να ξεδιψάσει.